Bij Tumult werken veel mensen met compleet verschillende achtergronden. Van sales tot kunst. Toch is er een meerderheid van onderwijskundigen, 4 maar liefst! Wat was hun motivatie voor onderwijskunde? Hoe waren hun ervaringen en waar staan ze nu? We gaan in gesprek!
Wie zijn wij?
Ik sprak met Emma, die in 1983 haar studie Onderwijskunde begon en nu vier jaar werkzaam is bij Tumult als uitgever, senior consultant en trainer. Martina is na haar master bij Tumult terechtgekomen en werkt hier nu twee jaar als uitgever en consultant. Rianne werkt sinds vorig jaar bij Tumult, met een reispauze van zes maanden. Zij heeft haar bachelor onderwijskunde afgerond en gaat zich volgend jaar met Contemporary Asian studies, focussen op het opzetten van onderwijs in ontwikkelingslanden. Zelf ben ik net klaar met mijn master Onderwijskunde en ben ik via mijn stage Tumult binnen gerold.
Waarom Onderwijskunde?
Emma koos voor Onderwijskunde naar aanleiding van het boek ‘Grootbrengen door kleinhouden’ van Lea Dasberg. Dit boek wekte haar interesse in opvoeding en (leer)ontwikkeling. Martina koos voor Onderwijskunde nadat ze de pabo had afgerond. Ze wilde graag meer te weten komen over de ‘andere kant’ van lesgeven, het leren door de leerling. Daarnaast wilde ze zich niet alleen richten op basisscholen maar ook op volwassenonderwijs en leerprocessen in bedrijven en organisaties. Rianne twijfelde nog een moment tussen Culturele antropologie, maar koos als dochter van twee onderwijskundigen toch voor de meer vakgerichte studie Onderwijskunde. Zelf was ik erg ontevreden over de gang van zaken op mijn middelbare school. Na een studie Onderwijskunde zou ik dat anders aan gaan pakken!
Het onderwijs
Onderwijskunde, zowel toen als nu, is vrij theoretisch waarbij vooral leer- en organisatietheorieën aan bod komen en minder de didactische kant van onderwijs. De organisatie en de manier van lesgeven zijn door de jaren heen wel veel veranderd.
Emma deed haar studie in zeven jaar, terwijl dezelfde stof later in vier jaar werd behandeld. Grote klassikale hoorcolleges, zoals tijdens Emma’s studieperiode, hebben Rianne, Martina en ik niet veel gehad. Wij moesten digitale discussies voeren met medestudenten, peerfeedback geven en konden colleges online nakijken. Een duidelijk voorbeeld van het nieuwe leren in de praktijk (bekijk ook de blog Flip je videoles met TED Ed over hoe je video als nieuwe werkvorm toe kan passen in jouw les).
Wat zouden wij anders doen?
Martina vond de overgang van pabo naar de universiteit erg groot. Zij zou daarom meer begeleiding en structuur willen zien voor de studenten. Terwijl ik ook moeite had met de overgang van middelbare school naar de universiteit, zou ik juist pleiten voor meer vrijheid in het programma. Om op die manier leerlingen al tijdens de studie te leren om hun eigen leerweg te vormen. Emma en Rianne hadden graag meer verbinding met het werkveld gezien. Voor Emma was het tijdens haar studie namelijk onduidelijk wat je nu eigenlijk allemaal kon met Onderwijskunde. Terwijl Rianne graag meer nadruk zou willen zien op een (eventueel verplichte) stage om kennis te maken met de praktijk van een Onderwijskundige.
Aandacht voor de toekomst
Zowel voor het kiezen van de studie als voor het zoeken van een baan was er voor Emma weinig begeleiding. Nu staat studiekeuze veel meer centraal op middelbare scholen (zie de blog Keuzevaardigheden waarom? over hoe je dit vorm kan geven op jouw school). Leerlingen weten precies welke studies er zijn, wat de speerpunten zijn en welke opleidingen het beste staan aangeschreven. Ook op de universiteit was er in Emma’s tijd weinig focus op loopbaanontwikkeling. Een diploma halen was genoeg, wat en hoe het daarna zou lopen… Dat zit wel anders nu: een speciaal vak met verschillende bijeenkomsten met onderwijskundigen uit de praktijk, interviews, onderwijscasussen en lijsten van vacatures waarop een onderwijskundige kan solliciteren. Het is de bedoeling dat je je studie, met alle keuzemogelijkheden, inricht op je toekomst.
Wat kunnen we nu?
Die toekomst is nu. Onze loopbaan loopt nu. Emma heeft van ons vieren het meeste ervaring en is meer de kant van coach en trainer opgegaan. Martina richt zich ook al binnen Tumult op burgerschapsonderwijs, maar zou hier graag verder op doorgaan. Daarnaast zou ze graag weer eens zelf lesgeven, maar dan bijvoorbeeld aan hbo studenten. Rianne wil zich volgend jaar, tijdens haar master en stage meer richten op het beleid en opzetten van scholen in ontwikkelingslanden. Terwijl ik nu vooral ervaring heb met het ontwikkelen van lesmateriaal. Maar leren is overal en er is een grote vraag naar leren (lees meer hierover in de blog de belangrijkste vaardigheden volgens Tony Wagner). Onderwijskundigen kunnen al deze leerprocessen begeleiden, stimuleren en vormgeven.
Hoe begeleid, stimuleer en geef jij leerprocessen van jezelf en je leerlingen vorm?
