“Vaak krijg ik de vraag; vertel je dat allemaal aan je leerlingen? Dan denk ik even na en weet dan meestal meteen of ik te veel heb verteld. En eigenlijk is dat nooit zo. Ik vertel veel, maar de leerlingen weten lang niet alles. De vraag is; wanneer vertel je té veel? Wat mag een leerling van zijn mentor weten? Heeft een leerling daar recht op? Of beslis je dat op gevoel? Dat laatste is vaak de beste weg. Vooral omdat elke situatie anders is.”
Een band opbouwen
“Het opbouwen van een band is van cruciaal belang in de relatie tussen mentor en leerling. Eigenlijk tussen leerling, ouders en school. Ook wel de dynamische driehoek genoemd. En om een band op te bouwen probeer je als mentor zoveel mogelijk over je mentor-leerling te weten te komen. Je leest het dossier, je praat met de vorige mentor en je zoekt je mentor-leerling geregeld op voor een praatje. Op die manier kom je al snel veel te weten over jouw leerling.
Maar een band opbouwen moet van twee kanten komen. De leerling wil jou als mentor ook leren kennen. En dan bedoel ik niet de powerpoint waarin je je voorstelt aan het begin van het schooljaar, nee, ik bedoel alles daaromheen. Door het jaar heen. De leerling mag best weten wat je in het weekend gaat doen. Ik vertel ze vaak over mijn familie in Groningen en Zoutelande. En meteen vertel ik er dan bij dat ik door het vele reizen naar familie geen tijd heb om alle berichtjes te beantwoorden die ze mij via Teams sturen in het weekend. “Heb je vragen over de opdracht, zorg dan dat je me op tijd een berichtje stuurt in Teams want op vrijdagavond ben ik al onderweg en lees ik het niet meer”.
Stiekem lees ik in de auto vaak de berichtjes toch wel en als ik ze kan beantwoorden dan doe ik dat ook. De reacties zijn dan vaak positief. “Bedankt mevrouw, dat u me toch even antwoord. Ik weet dat u onderweg bent, maar door uw antwoord kan ik nu wel verder met mijn werkstuk”.”
Persoonlijke verhalen delen
“Is het erg dat ze weten waar je heen gaat? Wat je doet in het weekend? Wat voor soort mens er achter de mentor schuil gaat? Nee, ik ben van mening dat ze daar best iets over mogen weten. De details houd ik voor mezelf. En eigenlijk vragen ze daar ook nooit op door. Ik heb in al die jaren gemerkt dat het voor de leerling al voldoende is dat ze weten en voelen wat voor mens je bent. Altijd bezig met sport? Of bezig met familie? Bezig met hobby’s of bezig met muziek? Noem het maar op. Het schept een band dat jij als mentor persoonlijke dingen deelt met de klas en de leerlingen. Dat stellen ze erg op prijs.
Vorige week zat mijn leerling Kim bij mij in het lokaal. Ze moest nablijven tot 16.30 uur. Zelf moest ik rond die tijd ook weg om op tijd te zijn bij de fysio. Terwijl we samen zaten te werken in het lokaal vertelde ik haar dat ze iets eerder weg mocht. Ze keek blij en zei: “Maar u haalt nooit iets van de tijd af.” Toen ik haar uitlegde dat ik zelf ook weg moest werd haar blik vragend en afwachtend. Waarschijnlijk vroeg ze zich af waarom ik snel weg moest. Toen ik haar uitlegde dat ik een blessure aan mijn schouder had en daarvoor naar de fysio moest, knikte ze. Haar antwoord was prachtig. “Wat ontzettend naar. Ik ben zaterdag tijdens voetbal door mijn enkel gegaan en de fysio helpt mij met oefeningen. Mevrouw, het is heel belangrijk dat u de oefeningen goed doet thuis. Daar vraagt de fysio bij mij ook altijd naar. Wel doen hoor mevrouw!” Haar medeleven was groot.
Dit soort persoonlijke gesprekjes ontstaan alleen als je jezelf als mentor open stelt. Het geeft niks dat een leerling weet dat je naar de fysio gaat. Dat is menselijk.
En zeg nou eerlijk, eigenlijk is het ook best vreemd dat wij zo’n beetje álles over hen weten, alles weten over hun thuissituatie, hun voorgeschiedenis, hun familie, hun sportactiviteiten etc. en zij bijna niks weten over hun eigen mentor. Dé persoon in school die veel tijd met ze doorbrengt.”
Beslis op basis van je gevoel
“Mijn advies? Beslis op basis van je gevoel. Dat werkt vaak het beste. Niet elke situatie die jij meemaakt hoeft de leerling te weten. En zeker niet elk detail. Een professionele afstand blijft de beste manier om samen te werken. Het zit hem wat mij betreft meer in het woord “afstand”. Zo lang jij de mentor blijft en de leerling blijft de leerling, dan heb je een gezonde afstand. Een band opbouwen valt of staat met hoe jij als mentor je open stelt ten opzichte van de leerling. En mocht je toch een keer spijt hebben, omdat je te veel gedeeld hebt? Omdat je té open bent geweest? Weet dan dat je er alleen op die manier achter komt waar je eigen grenzen liggen. En die liggen logischerwijs bij iedereen ergens anders.
Wil je ook mijn andere verhalen lezen over mentormomenten uit de praktijk? Ontdek ze nu allemaal op onze blog pagina.”
