“Zo af en toe hoor je een collega zeggen: ‘Bij hem gaat altijd alles zó makkelijk. Er gebeurt nooit iets geks in de les.’ Het lijkt alsof het bij andere collega’s soms veel soepeler loopt. Vaak is dat een beeld dat we vormen naar aanleiding van de verhalen die we horen. En ja, het is soms frustrerend om te denken dat het bij een ander veel beter gaat dan bij jou, maar in negen van de tien gevallen is dat ook maar relatief. De positieve houding van de collega waar alles super gaat is wél te prijzen. Maar hoe word je nu zelf ook een betere mentor?”
Wat neem je mee als mentor naar volgend jaar?
“Het schooljaar is alweer bijna om. De weken die we nu nog hebben vliegen voorbij. Mijn ervaring is dat het na de meivakantie ineens bijna zomervakantie is. Door de vrije dagen, maar ook door het besef dat er toch nog (weer) een eindsprint gemaakt moet worden. Het idee dat ik het beter had kunnen plannen heb ik een aantal jaren geleden al losgelaten. Beter is het om me er gewoon bij neer te leggen dat deze maanden gewoon altijd druk zijn. Elk jaar weer opnieuw.
Waar ik wel heel bewust mee bezig ben is de vraag of ik dingen béter had kunnen doen. Wat neem ik mee als mentor naar volgend jaar? Bij mij komt er dan maar één ding heel duidelijk naar boven: zorgen dat ik de leerling nóg meer zie. Écht zie. Met al zijn of haar ongemakken. Dat ik hem of haar zie in deze nieuwe tijd. Deze ongestructureerde, onduidelijke en onzekere coronatijd.”
Turbulente tijden
“Ook dit jaar was er rond de kerst wéér sprake van een mogelijke lockdown. Over misschien wel weer online les na de kerstvakantie. Die onzekerheid is killing voor leerlingen. Niet te doen. Ik snap heel goed dat veel leerlingen hierdoor hun laatste restje motivatie kwijtgeraakt zijn. En als mentor vind ik dat je dat moet zien. Écht zien. De leerling wil gezien worden. De puber, die al worstelt met de ‘gewone’ hormonen, moet ook dit jaar weer zijn hoofd boven water houden. Soms met bijzonder weinig back-up van thuis. Als mentor is het van groot belang dat je je dat goed realiseert.”
De deur wijd open laten staan
“Ik heb dit schooljaar gemerkt dat het zien van de leerlingen helemaal niet zo moeilijk is. Een voorbeeld? Tijdens de pauze ben ik meer in mijn lokaal gebleven met de deur wijd open. Leerlingen mogen in principe in de pauzes niet in de lokalen. Dit jaar is het een paar keer voorgekomen dat derdejaars meiden me vroegen: ‘Mevrouw, mogen we even in uw lokaal praten?’ Ik vroeg ze: ‘Praten? Met mij? Of wat bedoel je precies?’ ‘Nee, mevrouw, wij moeten iets oplossen en dat lukt niet als er anderen bij zijn. We zouden graag in het lokaal even met z’n drieën praten. U mag gewoon blijven zitten hoor.’ ‘Oké, prima. En het is niet erg dat ik dan ook van alles hoor?’ De meiden schudden hun hoofd. ‘Nee hoor, dat maakt ons niks uit.’
De drie meiden gaan achterin zitten en het is duidelijk dat er een ruzie geweest is. Twee meiden zitten namelijk bij elkaar en één zit apart. Ik kan het gesprek volgen, maar doe ondertussen ook mijn eigen dingen op mijn laptop. Ze praten over wat er door de een gezegd is waardoor de ander heel boos is geworden. De ruzie loopt al een tijdje en de meiden willen het bijleggen. Er wordt af en toe hard gepraat, flink gediscussieerd en er volgen tranen. Ik kijk op mijn horloge en denk aan de koffie die ik wilde gaan halen. Dat doe ik nu maar even niet.
Het lukt de meiden om het bij te leggen. Om afspraken te maken die zelfs al behoorlijk volwassen klinken. Ik voel me trots. Trots op deze meiden dat ze dit zo doen. Ze knuffelen elkaar. Gelukkig. Ze staan op en lopen richting de deur. De laatste van de drie meiden draait zich om en zegt: ‘Bedankt mevrouw.’ Ik antwoord: ‘Graag gedaan, maar ík heb niks gedaan. Jullie hebben dit zelf heel goed gedaan! Ik ben trots op jullie! Fijn dat het opgelost is.’ Ze lacht verlegen, loopt iets gebogen en knikt. Ik zie dat haar schouders weer iets omhoog gaan en ze veegt de laatste traan weg. Ik heb mijn koffie niet gemist. Dit is zoveel waardevoller.”
Zie jij je leerlingen echt?
“Leerlingen willen gezien worden. Ze maken veel mee en moeten ontzettend flexibel zijn. We verwachten eigenlijk ontzettend veel van ze. Terwijl ze nog steeds moeten wennen aan het schoolsysteem, want ze hebben al drie jaar geen normaal jaar gehad. Mijn mentorleerlingen gaan volgend jaar examen doen en hebben dit jaar pas hun eerste schoolfeest meegemaakt. En dan nog alle ‘normale’ schoolsituaties die ze niet goed onder controle hebben. De gevolgen van de coronatijd zijn groot. En dat gaat ook nog wel even duren.
Als mentor neem ik mee naar volgend jaar dat ik de leerlingen nog meer écht ga zien. Dat ik nog meer tijd voor ze maak door bijvoorbeeld iets vaker in de pauze in mijn lokaal te zitten. Overigens zijn er meer leerlingen geweest die dit doorhadden. Elke maandag komt Laura uit leerjaar 3 bij mij in het lokaal zitten en vraagt me dan hoe mijn weekend is geweest. We kletsen wat en Laura vertelt vaak over haar weekend. Soms maar 5 minuten, maar bijna structureel elke maandag. Ik heb inmiddels een luie stoel van mijn buren (van de boerderij) in mijn lokaal staan. Daar zit ze dan in.”
Maak tijd vrij voor je leerlingen
“Mooie momenten, waardevolle momenten, puur en alleen omdat ik er meer tijd voor gemaakt heb. Ik heb iets minder vaak in de personeelskamer gezeten, maar heel veel mooie pauzemomenten in mijn lokaal meegemaakt. Houd bewust iets meer tijd vrij voor je leerlingen. Dat merken ze meteen. En dan word je voor jezelf en zeker ook voor de leerling een heel goede mentor, coach en docent!”
Op de hoogte blijven
Wil je graag op de hoogte blijven van nieuwe blogs? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief.
