Op 16 november 2016 organiseerde het Corlaer College in Nijkerk een TEDx Education: de TEDxCorlaerCollegeED. Een evenement dat deze school jaarlijks organiseert. Omdat wij veel samenwerken met het Corlaer College en zij werken met ons lesmateriaal, leek het ons interessant om langs te gaan bij deze editie van hun onderwijs TEDx. En we kwamen er volledig geïnspireerd vandaan!
Omdat het bij TED(x) evenementen gaat om “ideas worth spreading“, deel ik op deze blog ook graag in een aantal artikelen wat ons zo inspireerde, wat we hebben geleerd en wat ons aan het denken heeft gezet. Twee weken geleden begon ik deze serie met de talk van leraar Grethe Koster. In haar talk ging ze dieper in op verschillende persoonlijkheden, welk type persoonlijkheid het meest voor de klas staat en welke gevolgen dat heeft voor het onderwijs. Combineer de kennis die je hebt opgedaan in de talk van Grethe met de inhoud van de talk van ontwikkelpsycholoog en systeemtherapeut Steven Pont; namelijk dat een school per definitie een onveilige plek is, met name voor kinderen die niet goed gehecht zijn (maar liefst één op de zeven!).
Dan zal je snappen waarom het tegendraadse verhaal (is hij toevallig persoonstype rebel, Grethe Koster?) van Jan Fasen heel bijzonder is. Het gaat namelijk ook om echt gezien worden als leerling. Want als een leerling je vertelt over het waarom of de verwondering, dan pas voelt de leerling zich veilig. En als je je veilig voelt, zonder dat je eigen – of de persoonlijkheid van de leerling – je in de weg zit, dan pas kan er geleerd worden.
Maar in het huidige systeem gebeurt dat gezien worden, dat praten over het waarom of de verwondering niet (of niet voldoende). Want als we praten met leerlingen, gaat het vrijwel altijd over het resultaat en niet over wat de leerling beweegt of motiveert. Is er dan een gebrek aan momenten om te praten? Dat lijkt onwaarschijnlijk, want we toetsen ze tijdens hun middelbare schooltijd in totaal wel 5.000(!) keer. En al die 5.000 momenten kun je aangrijpen om een gesprek te voeren. Maar waarom praten we dan alleen met ze over het resultaat en niet over wat hen drijft? Leren is tenslotte geen rechte lijn:
Met behulp van theologie, schapen en paarse broeken, laat Jan Fasen zien hoe het edele vak en werk van de leraar op een andere manier georganiseerd kan (of misschien wel moet?) worden.
En dat is niet alleen maar toekomstmuziek of wishful thinking… Er zijn scholen waar vandaag de dag al op een andere manier gewerkt wordt; zonder klassen, zonder toetsen, zonder methodes, roosters of homogene groepen. Maar mét een hogere motivatie (daar waar we internationaal juist zo slecht op scoren) en zonder een diploma te halen. Nou ja, dat is in ieder geval het droombeeld van Jan Fasen.
