Kinderen hebben geen beperkingen, maar uitdagingen!

Gepubliceerd op: 8 januari 2014
Door: Renske van der Laan

Laatst zag ik een filmpje van de presentatie van Rachel Kolb op TEDxStanford. Het onderwerp is doof zijn in een horende wereld. Rachel Kolb is doof en studeert Engels. Zij vertelt hoe het is om op te groeien als doof persoon en hoe belangrijk het is om mensen in je omgeving te hebben die niet tegen je zeggen dat je dingen niet kunt doen. 

Paardrijden
Een voorbeeld dat ze geeft is als ze 8 jaar oud is en wil gaan paardrijden. Haar instructeur merkt dat ze doof is en zegt dat ze nooit zal kunnen paardrijden, dat is te gevaarlijk. Haar ouders hebben een andere instructeur gezocht en paardrijden is haar grootste passie in het leven. Het is een fysieke manier van communiceren waar zij zeer vloeiend in is.

Beperkingen
Haar ouders hebben nooit tegen haar gezegd dat ze iets niet kan en hebben haar altijd geholpen met dingen die ze moeilijk vond om te doen. Hierdoor heeft ze zichzelf nooit als gehandicapt ervaren als kind. Dit is een belangrijke gewaarwording. Als tegen kinderen gezegd wordt: ‘Dit kun jij niet’, dan zullen ze het ook niet proberen om te doen. Ze zullen het opgeven. En ze zullen zichzelf als minder goed dan anderen gaan vinden, omdat hun omgeving zich richt op wat ze niet kunnen. Dit geldt niet alleen voor handicaps, maar voor een verscheidenheid aan lichamelijk en psychisch manieren waarop kinderen anders kunnen zijn. Zo ben ik ook anders. Ik heb astma en eczeem en heb hier als kind veel last van gehad. Ik kon minder goed rennen dan andere kinderen en had wonden en eczeem in mijn gezicht en hals. Maar ook mijn ouders hebben nooit tegen mij gezegd dat ik iets niet kon vanwege mijn astma of eczeem.

Kinderen hebben geen beperkingen, maar uitdagingen!
Foto: bokehaddict

Sporten
Ook tijdens sporten op school heb ik nooit het idee gehad dat ik bepaalde dingen niet kon doen vanwege mijn astma. Ik nam mijn medicijnen in en kon gewoon meedoen. Als het hebben van een bril niets negatiefs is en je niet minderwaardig maakt in de ogen van anderen, dan maakt het in nemen van medicijnen dat ook niet. Ook mijn gymnastiekdocent dacht er zo over. Ik heb aan het begin van het jaar een gesprek gehad met haar en mijn ouders over hoe ik wel gewoon mee kon doen met de gymnastiekles. Dit betekende niet dat ik aan bepaalde onderdelen niet mee hoefde te doen omdat ik het niet kon, maar dat ik van tevoren langer opwarmde om juist wel mee te kunnen doen.

Je hoort erbij
Toen ik tijdens mijn pubertijd ook accepteerde dat mijn eczeem bij mij hoort en niets is om me voor te schamen of te verbergen, kreeg ik meer zelfvertrouwen en daar reageerden anderen op. Ik kreeg meer vriendschappen en voelde me meer thuis op mijn school. Mijn docenten hebben daar ook bij geholpen, zij zagen niet een kind met astma en eczeem,  ze zagen mij. En daarmee hoorde ik erbij en was ik evenveel waard als ieder ander kind in de klas.

Hoe ga jij om met verschillen tussen kinderen in de klas?

Misschien vind je dit ook interessant

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Search