Een beroep om trots op te zijn

Alle scholen in Nederland zijn inmiddels weer begonnen, maar de vakantie zit nog vers in je geheugen. In mijn vakanties trek ik er altijd op uit. Een vraag die je standaard krijgt en stelt als je nieuwe mensen ontmoet is: wat doe jij voor werk? Als ik deze vraag stel, krijg ik veelal lange uitgebreide antwoorden over interessante en minder interessante beroepen. Wanneer ze de wedervraag stellen, gebeurt er iets interessants: het blijft vaak stil. Is het docentenvak dan niet interessant genoeg? Ik heb wel vaker het gevoel dat ik me niet helemaal ‘volwaardig’ mág voelen als ik vertel wat ik elke dag doe. Waarom wordt ons beroep toch in zo’n hokje geplaatst: kuddedieren die jaar in, jaar uit hetzelfde lesje draaien, wat moeten nakijken en heel, heel veel vakantie hebben. Nog maar niet te spreken over het schamele salaris, en carrière? Welke carrière?

Toch ben ik het hier als docent niet mee eens, vreemd hè. Dat stereotype beeld van een docent staat in contrast met de manier waarop wij iedere leerling steeds meer op maat moeten bedienen. Ik vind ons beroep juist heel gevarieerd. Het is een cliché, maar elke dag is echt anders. Je hebt als docent geen standaard baan omdat er geen standaard kinderen bestaan. Daarnaast is een docent niet alleen maar bezig met lesgeven of nakijken. Kijkend naar mezelf, heb ik me vanaf het begin dat ik in het onderwijs terecht kwam verder ontwikkeld. Inmiddels weet ik veel over digitalisering in het onderwijs en de manier waarop we dit in de klas kunnen inzetten. Daarnaast heb ik een debatclub begeleid, help ik mee met de organisatie van HOPE XXL, ben ik projectleider van de pilot Bring Your Own Device (BYOD) op mijn school en schrijf ik bijvoorbeeld deze blogs. Saai kan ik mijn werk niet noemen.

Het kost energie
Het beeld dat de maatschappij van docenten heeft, is gewoonweg niet juist. De meerderheid van de docenten werkt knetterhard (en heeft het dus altijd ‘druk’). Een les voorbereiden en geven, het nakijken van toetsen en het contact met leerlingen, zorgen ervoor dat je na een dag behoorlijk moe bent. Je moet voor de klas altijd scherp zijn, en dat kost energie. Werk neem je altijd mee naar huis, omdat het in principe nooit af is. De vele vakanties worden deels gebruikt om bij te werken, alleen de zomervakantie kan ik echt gebruiken om met mijn hoofd even helemaal niet met mijn werk bezig te zijn. En daar geniet ik die zes weken dan ook volop van!

Het ideale beroep
In de alinea hierboven schets ik nou niet echt een ideaal beroep. Wat ik schrijf is waar, maar ik heb het er 100 procent voor over. Ik ben trots op mijn beroep omdat ik denk dat alles valt of staat met onderwijs. Onderwijs is de essentie van ieder mens, familie en maatschappij. Ik haal elke dag positiviteit uit mijn leerlingen, de manier waarop zij zich als mens aan het vormen zijn, maar ook de blik die zij op de wereld hebben. Elke dag krijg ik een glimlach op mijn gezicht door de grappen, de rare situaties en het vertrouwen dat ik van ze mag ontvangen. Ik blijf er ‘ziek’ jong door!

Carrière maken is misschien inderdaad lastig in het onderwijs. Maar dat neemt niet weg dat je een andere baan, naast je regulieren lessen, goed kan combineren. Ik sta dit jaar drie dagen per week voor de klas en ben anderhalve dag aan de slag bij Edutrainers in Amsterdam. Ik maak leerpaden (zoals van Socrative en ClassDojo) en mag naar scholen toe om onderwijsvernieuwing te verspreiden. Voor mij een leuke afwisseling en uitdaging!

Dit schooljaar heb ik mezelf een aantal dingen voorgenomen: mezelf blijven ontwikkelen, leerlingen persoonlijk en op kennisgebied te laten groeien, nooit meer zeggen dat ik het ‘te druk’ heb en trots zijn op mijn beroep. Dames en heren, mijn naam is Arnoud Kuijpers, ik ben docent Nederlands, en daar ben ik bijzonder trots op!